The Tao of Poeh revisited... Deze zomer bevind ik me in een zee van - zelf gecreƫerde - ruimte. Althans, een voelbare ruimte. Aanloop: al geruime tijd voel ik dat mijn lichaam weer niet tot diepe rust wil komen. Ondanks mijn pogingen om te ontspannen, stretchen, mediteren, in te keren blijft mijn lichaam in verzet. Een dieper gelegen vastgezette spanning weerhoudt me om te vallen in mezelf. Op een zomeravond in juni bevind ik me weer eens middenin een yogahouding (paschimottanasana)en in een flits realiseer ik me dat ik op dat moment bezig ben mezelf steeds verder te brengen dan waar ik ben. Dieper stretchen, intensere poses, leniger, krachtiger, meer, meer. In wezen doe ik mezelf steeds een klein beetje geweld aan. Op dat moment besluit ik radicaal te stoppen. Eerst maar eens stoppen met het doen van oefeningen. Zo dat valt niet mee als dans- en bewegings docent. En vervolgens stoppen met alles waarin ik bezig ben iets te bereiken, met iets te doen . 'Resultaat&
de kunst van zijn, flow & non doing