Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Zo Binnen, Zo Buiten?

Vanmorgen kom ik op facebook een TED talk tegen van een 19-jarige jongen. Voor de mensen die TED niet kennen, zij noemen zich " a nonprofit devoted to Ideas Worth Spreading". Hun mission statement: " We believe passionately in the power of ideas to change attitudes, lives and ultimately, the world. So we're building here a clearinghouse that offers free knowledge and inspiration from the world's most inspired thinkers, and also a community of curious souls to engage with ideas and each other. Inspired thinkers, curious souls, yes indeed. Ik bevind me regelmatig op TED.com en word vaak geraakt door de persoonlijke verhalen die de sprekers delen met een gretig publiek. Kwetsbaar,  passievol, waar. Dat het soms wat te hoopvol voelt in Amerikaanse zin van 'yes we can! neem ik voor lief.   Mijn ochtend begint dus met deze jongen. Zijn eerste zinnen zijn meteen raak. Voor een lange tijd in zijn leven heeft hij het gevoel dat hij twee levens leidt. Het

Wu Wei: De Kunst van Niet doen

Practise non-action. Work without doing, Wu Wei is een kernconcept in het Taoïsme. Het verwijst naar de ogenschijnlijk paradox van niet-doen en toch doen (handelen). Doen zonder wil en zonder inspanning.  Alan Watts, zenleraar, spreekt in  deze video  over het principe van niet iets forceren.  "Wu wei is the art of sailing, rather than the art of rowing".   How to practice wu wei? De 'practise of non-action' of 'non doing' is echter niet zo makkelijk te leven met mijn Westerse mind-set. Net als zovelen heb ik geleerd dat als ik iets wil bereiken in mijn leven ik hard moet werken, mijn best moet doen.  The blessing of sensitivity Gelukkig ben ik gezegend met een extreem sensitief lichaam en zenuwstelsel. Zodra ik teveel doe en over mijn fysieke grenzen ga krijg ik daar direct last van. Volhouden en doorzetten is voor mijn lichaam een crime. Als ik te lang blijf volhouden, raak ik overprikkeld en uitgeput en duurt het lang voor ik herstel. Zo kan ik een w

Gewoon

Een tijdje geleden ontmoette ik een man. Een man met tatoeages en bruine ogen. Niet dat het ertoe doet dat hij tatoeages had maar het is het eerste wat in mijn hoofd schiet als ik aan hem denk. De ogen doen er zeker toen want ons eerste oogcontact was sprankelend, warm en open. Ik werd nieuwsgierig naar hem. De context van de ontmoeting was een contactimprovisatiefestival waar een stuk of vijftig mensen rollend, voelend, gewicht gevend en dragend met elkaar dansten. Wat mij nu bijblijft van de ontmoeting is een zin die op de een of andere manier te maken heeft met de tatoeages. De sprankeling en openheid ben ik vergeten maar ik herinner me die woorden, die ene zin. Ok, er gaan nog een aantal zinnen aan vooraf.  Een kort gesprekje. Op het moment dat ik met hem in gesprek raak verwacht ik in onze verbale uitwisseling dezelfde openheid als in zijn ogen. Maar het tegendeel is waar. Ik proef relativerende woorden, lichte ironie, een gestolde boosheid wellicht die als een mist tussen he

Flow

Zolang ik me kan herinneren richt mijn aandacht zich op de ervaring van flow. In het alledaagse leven, in mijn werk, in opleidingen, in contact met mensen. Wat is flow? Ik weet hoe flow voelt. Ik weet onder welke omstandigheden de kans groter is dat flow ontstaat, en vooral weet ik inmiddels wat het tegenhoudt. Hoewel, niet altijd gaat dit op. Flow kan er ineens zomaar zijn. Vroeger noem ik het piekervaringen, momenten die eeuwig lijken te duren en onvergetelijk zijn. Nu weet ik dat een piekervaring een specifiek soort bewustzijnsstaat is, vergelijkbaar met flow, maar eerder ingedikt, verstild, geïntensiveerd. Wat is dan flow? Op dit moment bevind ik mij niet in flow, ik ben teveel bezig met copy paste, wat een teken is dat ik analyseer, afstand neem, beschouw, componeer. Dit blog zou ik graag in flow willen schrijven, maar kennelijk houden gedachten over hoe informatief of leuk of interessant dit stukje zou moeten zijn me tegen. Goed, even stop. Mijn ogen sluiten, met

Alleen

"Loneliness is a state, marked by a sense of isolation. One feels that something is missing. It is possible to be with people and still feel lonely—perhaps the most bitter form of loneliness.  Solitude is the state of being alone without being lonely. It is a constructive state of engagement with oneself. Solitude is desirable, a state of being alone where you provide yourself wonderful and sufficient company".    ~ Psychology Today Als ik zo'n jaar of 12 ben lees ik het boek 'Alleen op de wereld' van Hector Malot. Wie kent 'Alleen op de wereld' niet? Wij hebben thuis een versie met op de kaft een afbeelding van hoofdpersoon Remi. Hij draagt stoer een harp om zijn schouder. Naast hem een hondje dat blij rond zijn voeten danst. Het beeld geeft me een licht gevoel, avontuurlijk.        Maar de inhoud is niet zo avontuurlijk. Remi is namelijk alleen, alleen op de wereld, nou ja naast de hond dan. En alleen, is