Art of Non Doing

Een tijdje geleden ontmoette ik een man. Een man met tatoeages en bruine ogen. Niet dat het ertoe doet dat hij tatoeages had maar het is het eerste wat in mijn hoofd schiet als ik aan hem denk. De ogen doen er zeker toen want ons eerste oogcontact was sprankelend, warm en open. Ik werd nieuwsgierig naar hem. De context van de ontmoeting was een contactimprovisatiefestival waar een stuk of vijftig mensen rollend, voelend, gewicht gevend en dragend met elkaar dansten. Wat mij nu bijblijft van de ontmoeting is een zin die op de een of andere manier te maken heeft met de tatoeages. De sprankeling en openheid ben ik vergeten maar ik herinner me die woorden, die ene zin. Ok, er gaan nog een aantal zinnen aan vooraf.  Een kort gesprekje. Op het moment dat ik met hem in gesprek raak verwacht ik in onze verbale uitwisseling dezelfde openheid als in zijn ogen. Maar het tegendeel is waar. Ik proef relativerende woorden, lichte ironie, een gestolde boosheid wellicht die als een mist tussen he

Zolang ik me kan herinneren richt mijn aandacht zich op de ervaring van flow. In het alledaagse leven, in mijn werk, in opleidingen, in contact met mensen. Wat is flow? Ik weet hoe flow voelt. Ik weet onder welke omstandigheden de kans groter is dat flow ontstaat, en vooral weet ik inmiddels wat het tegenhoudt. Hoewel, niet altijd gaat dit op. Flow kan er ineens zomaar zijn. Vroeger noem ik het piekervaringen, momenten die eeuwig lijken te duren en onvergetelijk zijn. Nu weet ik dat een piekervaring een specifiek soort bewustzijnsstaat is, vergelijkbaar met flow, maar eerder ingedikt, verstild, geïntensiveerd. Wat is dan flow? Op dit moment bevind ik mij niet in flow, ik ben teveel bezig met copy paste, wat een teken is dat ik analyseer, afstand neem, beschouw, componeer. Dit blog zou ik graag in flow willen schrijven, maar kennelijk houden gedachten over hoe informatief of leuk of interessant dit stukje zou moeten zijn me tegen. Goed, even stop. Mijn ogen sluiten, met

"Loneliness is a state, marked by a sense of isolation. One feels that something is missing. It is possible to be with people and still feel lonely—perhaps the most bitter form of loneliness.  Solitude is the state of being alone without being lonely. It is a constructive state of engagement with oneself. Solitude is desirable, a state of being alone where you provide yourself wonderful and sufficient company".    ~ Psychology Today Als ik zo'n jaar of 12 ben lees ik het boek 'Alleen op de wereld' van Hector Malot. Wie kent 'Alleen op de wereld' niet? Wij hebben thuis een versie met op de kaft een afbeelding van hoofdpersoon Remi. Hij draagt stoer een harp om zijn schouder. Naast hem een hondje dat blij rond zijn voeten danst. Het beeld geeft me een licht gevoel, avontuurlijk.        Maar de inhoud is niet zo avontuurlijk. Remi is namelijk alleen, alleen op de wereld, nou ja naast de hond dan. En alleen, is