Zo Binnen, Zo Buiten?

Vanmorgen kom ik op facebook een TED talk tegen van een 19-jarige jongen. Voor de mensen die TED niet kennen, zij noemen zich "a nonprofit devoted to Ideas Worth Spreading".

Hun mission statement:

"We believe passionately in the power of ideas to change attitudes, lives and ultimately, the world.


So we're building here a clearinghouse that offers free knowledge and inspiration from the world's most inspired thinkers, and also a community of curious souls to engage with ideas and each other.

Inspired thinkers, curious souls, yes indeed. Ik bevind me regelmatig op TED.com en word vaak geraakt door de persoonlijke verhalen die de sprekers delen met een gretig publiek. Kwetsbaar,  passievol, waar. Dat het soms wat te hoopvol voelt in Amerikaanse zin van 'yes we can! neem ik voor lief.

 

Mijn ochtend begint dus met deze jongen. Zijn eerste zinnen zijn meteen raak. Voor een lange tijd in zijn leven heeft hij het gevoel dat hij twee levens leidt. Het leven dat iedereen ziet en het leven dat hij alleen ziet. Hij spreekt wat haperend en het duurt even voordat hij op zijn uiteindelijke topic komt. Het is duidelijk dat hij een inleiding nodig heeft om de brug te slaan van zichzelf naar de ander. Ik blijf kijken en luisteren, gefascineerd.

Een jongen dus, hij is pas 19 en oogt sympathiek, is fysiek goed gebouwd, spreekt gemakkelijk. Op het eerste gezicht zou ik zeggen dat het een jongen is die het makkelijk kan hebben in zijn leven, alles lijkt aanwezig om te kunnen 'slagen'.

 

Even terzijde, hij staat op een oranje cirkel van tapijt en loopt binnen die cirkel heen en weer, als om de uiterste grenzen af te tasten. Er buiten komt hij niet. Het tapijt lijkt hem de veiligheid te bieden om te zeggen wat hij te zeggen heeft, een stukje thuis op dat grote TED podium.

 

Hoe langer ik naar hem kijk, hoe meer ik word geraakt. Hij spreekt makkelijk maar ook haperend, hij ademt zwaar en zijn lijf hangt om hem heen als een nieuwe jas waar hij nog niet aan gewend is. Langzaam sluipt via zijn woorden een ander beeld van hem mijn verbeelding binnen. What you see is not what you get. Ja hij is captain is of the football team, ja hij haalt goede cijfers, ja hij is geliefd, ja hij lijkt het makkelijk te hebben.

 

En de gedachte komt in me op 'in hoeverre kennen we de ander' ? In hoeverre kunnen we echt weten wat in iemand speelt? Weten we zeker dat de persoon die we nu zien, of menen te zien ook degene is die diep van binnen in hem of haar verscholen zit? Deze jongen zegt dat hij de enige is die kan zien wie hij werkelijk is. Voor een moment voel ik de stilte na deze woorden. Hij gaat nu delen wat werkelijk in hem leeft. A moment of truth, het is niet makkelijk, maar noodzakelijk want anders staat hij hier niet. Waar gaat het over? 

 

"I suffer from depression". Zo, de verlossende woorden zijn er uit. Hij spreekt zijn innerlijke waarheid. Iets lijkt van hem af te vallen want de hapering is even verdwenen, een kleine boost van energie doet zijn woorden versnellen en een lichtheid verschijnt rond hem.. Ik voel nu geen fascinatie meer maar herkenning. Dezelfde zoektocht, binnen en buiten met elkaar verbinden. Congruent zijn. Niets hoeven verbergen, geen sociale maskers dragen, mijn waarheid leven. Ik voel bewondering, wow hij is 19, zo jong en zo dapper.

 

Hij vertelt dat hij op het punt heeft gestaan om zich van het leven te beroven en ik voel zijn pijn, zijn eenzaamheid. Tegelijk voel ik zijn passie voor het leven, de noodzaak om zijn pijn te laten zien, ervoor te gaan staan. En dan doet hij iets heroïsch. Hij verbindt zijn eigen pijn met de pijn van alle mensen. "We are people, we struggle, we suffer, we bleed, we cry"... 

 

In gedachten vul ik aan, we scream, we crave, we need, we fall, we fail, we don't know, we ache... Hoe komt het toch dat de buitenwereld zoveel belangrijker lijkt dan onze binnenwereld? Hoe komt het toch dat we de lichte kanten willen delen en laten zien als trofeeën en de donkere kanten verbergen als paria's?  Hoe komt het dat mij dit zo raakt?

 

Licht en donker, donker en licht. Ze hebben elkaar nodig. Zo binnen, zo buiten. Binnen is buiten en andersom. Ik heb jarenlang een deel van mezelf in het donker gehouden en net zoals deze jongen

twee levens geleid. En wie niet? Het is moeilijk je donkere kanten in het licht te brengen, maar niet onmogelijk. Hoe meer je het doet des te meer verdwijnt de sluier tussen binnen en buiten om uiteindelijk op te lossen. Vandaag word ik er door deze jongen herinnerd en geïnspireerd om de sluier nog meer af te leggen. Vandaag breng ik een Ode aan het mens-zijn, mijn mens-zijn en voel dankbaarheid voor al wat is.

 

Weer even terzijde... de jongen eindigt zijn talk met de woorden 'i believe that we can. i believe that we can. Thank you guys, so much' steekt zijn handen in de lucht en ontvangt het applaus met een smile. Even ziet hij er weer heel 'geslaagd' uit. Ik neem het voor lief. Evenals mijn eigen beeld. Inmiddels weet ik beter.

 

 

De link naar de TED talk vind je hier